Voor Anna en haar leeftijdsgenoten was de liefde een feit dat niet ter discussie stond. Wee de arme ziel, die er niet door werd getroffen. En daar kwam nog iets bij : de perfecte seksualiteit. Levenslange verliefdheid en voortdurende orgasmes.
Nu springen de dromen kapot als zeepbellen in de wind. Maar veranderingen hebben tijd nodig. Wanneer mensen er niet in slagen om de leifde en de overweldigende begeefte een heel leven lang te laten duren, denken ze dat het aan hen ligt. Pas nu, nu bijna een op de twee huwelijken in een scheiding eindigt, begint men onwillig in te zien dat verliefdheid zelden uitgroeit tot liefde en dat zelfs de liefde een mens niet van eenzaamheid kan bevrijden. En dat seksueel genot geen levensvervulling is.
'Jezus, wat idioot', zei Anna. En na een poosje, : 'Maar toch !'
Marianne Fredriksson, Anna, Hanna en Johanna
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
uw gedacht !