Pas nu, nu alles vloeibaar is geworden, zelfs de staat, zelfs de meest stabiele instellingen (zoals universiteiten en ziekenhuizen), kan het hart op een extreme, individuele manier regeren. Wat telt, is niet langer de rede, noch de common sense, maar het eigen gevoel als bron van waarheid en authenticiteit. En de anderen moeten mij als zodanig, als 'een god in 't diepst van mijn gedachten' erkennen. Vandaar de depressie als dat maar niet wil lukken; vandaar de extremen in de poging tot opwekking van al die aandacht.
(...)
In elk geval hebben we, elk op onze plaats en naar ons vermogen, een persoonlijke verantwoordelijkheid tegen domheid, sentimentalisme en collectief egoïsme.
Herman De Dijn, De Standaard 1-2 januari 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
uw gedacht !